belki gülecek bazılarınız ama çok acı çektiğim zaman "tadını çıkarıyorum". mazoşist bir şekilde değil tabi.

acı ile ilgili bir anımı anlatayım:

2013 senesinde kırık burnumdan ameliyat oldum. yaklaşık bir buçuk saat sürmüştü. narkozun etkisi ile uyandığımda pek bir acı hissetmiyordum.

takriben 2 saat sora kafa kısmının ön kemikleri öyle bir sızlıyordu ki anlatamam. hani nerdeyse ağlayacaktım. çünkü kıkırdak düzeltilirken kemiğide kırıp düzeltmişlerdi.

sonra tadını çıkarmaya başladım. nasıl olsa geçecek bu zaman bu acı, her şeyde olduğu gibi. psikolojik olarak acı dozajını bu şekilde hem azalttım hem de tadını çıkardım.

mutluluk, huzur, para vs. gibi güzel şeyler olduğu zaman her zaman tadı çıkarılır. fakat unutulur o tat.

acının tadı çıkarmak ise unutulmaz.

hala dün gibi aklımda o günler.